زرتشتیان ایران در جشن فروردگان به آرام گاه درگذشتگان می‌روند و اوستا می‌خوانند و احسان و انفاق می‌کنند و بوهای خوش...
می‌دانیم در آیین مزدیسنی وقتی نام ماه و روز با هم موافق می‌افتد آن روز را جشن می‌گیرند. روز نوزدهم فروردین ماه که فروردین روز نام دارد از جمله آن است و آن را جشن فروردینگان یا فروردگان می‌گویند. این جشن نیز همان طور که از اسمش پیداست به فره وهر درگذشتگان پاک تعلق دارد و به یاد روان آنان می‌باشد.
زرتشتیان عموما از بزرگ و کوچک در این روز به پرستشگاه می‌روند، اوستا می‌خوانند و به عبادت خدا می‌پردازند و برای شادی روان درگذشتگان جهت ساختمان‌ها‌ی همگانی و رفع احتیاج نیازمندان با دادن پول یا مساعدت‌ها‌ی دیگر اقدام لازم را به عمل می‌آورند. نظیر این جشن در ادیان دیگر نیز وجود دارد و آنرا جشن اموات می‌گویند. در نزد هندوان ستایش نیاکان (pitara) شبیه فروردگان ایرانی می‌باشد.
رمها نیز ارواح مردگان را به اسم مانس، پروردگارانی تصور کرده و فدیه تقدیم آنها می‌نمودند و عقیده داشتند روح پس از به خاک سپردن بدن به یک مقام بلند می‌رسد و هر چند آرامگاه آنان در زمین است ولی قادر است در روی زمین نفوذ و تسلطی داشته باشد و به واسطه فدیه و قربانی، توجه او را از عالم زبرین به سوی خود می‌کشیدند. ماه فوریه در قبرستان‌ها عیدی برای مردگان می‌گرفتند و نیاز می‌نمودند. در جشن فروردینگان پارسیان هند به آرامگاه می‌روند و در معبد آنجا چوب صندل بخور می‌دهند.
جشن فروردگان شبیه است به عید. (taussaint)نزد عیسویان کاتولیک، اول ماه نوامبر عید اموات شمرده می‌شود. در آن روز از درگذشتگان یاد نموده و مزار آنان را با گل می‌آرایند. زرتشتیان ایران در جشن فروردگان به آرام گاه درگذشتگان می‌روند و اوستا می‌خوانند و احسان و انفاق می‌کنند و بوهای خوش به آتش می‌نهند و هفت جور میوه خشک از قبیل خرما، انجیر، سنجد، کشمش و غیره- که در اصطلاح «لرک» نام دارد- تهیه می‌بینند و موبد بر آنها اوستا می‌خواند و پس از خواندن اوستا که در واقع تبرک می‌شود بین مردم تقسیم می‌کنند. علاوه بر لرک «میزد» نیز برای انجام مراسم آماده می‌شود. «میزد» عبارت است از میوه‌ها‌ی تر و خوراکی‌ها‌یی است که برای تشریفات آفرینگان گذارده می‌شود.
در این روز نان مقدس هم که «درون» نام دارد (در اوستا دره ئونه) می‌آورند و به مردم می‌دهند و علاوه بر این نان دیگری که از روغن کنجد درست می‌شود و نان گرد است و به «سورک» معروف است آماده می‌نمایند. «سورک» مانند نان روغنی است که مسلمانان در جمعه آخر سال درست می‌کنند و مخصوصا در قبرستان می‌برند و به مردم می‌دهند. در این روز معمولا قسمتی از فروردین یشت و همچنین نمازهای دیگر را که به آفرینگان اردا فروش یا فروردینگان و آفرین بزرگان معروف است می‌سرایند. در این جا لازم است یاد آور شویم موبدان و سایر زرتشتیان پیش از خواندن آفرینگان یا قسمتهای دیگر اوستا آداب طهارت به جا می‌آورند یعنی وضو می‌گیرند و دست و صورت می‌شویند که در پهلوی «پادیاب» گفته می‌شود.
می‌دانیم در آیین مزدیسنی وقتی نام ماه و روز با هم موافق می‌افتد آن روز را جشن می‌گیرند. روز نوزدهم فروردین ماه که فروردین روز نام دارد از جمله آن است و آن را جشن فروردینگان یا فروردگان می‌گویند. این جشن نیز همان طور که از اسمش پیداست به فره وهر درگذشتگان پاک تعلق دارد و به یاد روان آنان می‌باشد.
زرتشتیان عموما از بزرگ و کوچک در این روز به پرستشگاه می‌روند، اوستا می‌خوانند و به عبادت خدا می‌پردازند و برای شادی روان درگذشتگان جهت ساختمان‌ها‌ی همگانی و رفع احتیاج نیازمندان با دادن پول یا مساعدت‌ها‌ی دیگر اقدام لازم را به عمل می‌آورند. نظیر این جشن در ادیان دیگر نیز وجود دارد و آنرا جشن اموات می‌گویند. در نزد هندوان ستایش نیاکان (pitara) شبیه فروردگان ایرانی می‌باشد.
رمها نیز ارواح مردگان را به اسم مانس، پروردگارانی تصور کرده و فدیه تقدیم آنها می‌نمودند و عقیده داشتند روح پس از به خاک سپردن بدن به یک مقام بلند می‌رسد و هر چند آرامگاه آنان در زمین است ولی قادر است در روی زمین نفوذ و تسلطی داشته باشد و به واسطه فدیه و قربانی، توجه او را از عالم زبرین به سوی خود می‌کشیدند. ماه فوریه در قبرستان‌ها عیدی برای مردگان می‌گرفتند و نیاز می‌نمودند. در جشن فروردینگان پارسیان هند به آرامگاه می‌روند و در معبد آنجا چوب صندل بخور می‌دهند.
جشن فروردگان شبیه است به عید. (taussaint)نزد عیسویان کاتولیک، اول ماه نوامبر عید اموات شمرده می‌شود. در آن روز از درگذشتگان یاد نموده و مزار آنان را با گل می‌آرایند. زرتشتیان ایران در جشن فروردگان به آرام گاه درگذشتگان می‌روند و اوستا می‌خوانند و احسان و انفاق می‌کنند و بوهای خوش به آتش می‌نهند و هفت جور میوه خشک از قبیل خرما، انجیر، سنجد، کشمش و غیره- که در اصطلاح «لرک» نام دارد- تهیه می‌بینند و موبد بر آنها اوستا می‌خواند و پس از خواندن اوستا که در واقع تبرک می‌شود بین مردم تقسیم می‌کنند. علاوه بر لرک «میزد» نیز برای انجام مراسم آماده می‌شود. «میزد» عبارت است از میوه‌ها‌ی تر و خوراکی‌ها‌یی است که برای تشریفات آفرینگان گذارده می‌شود.
در این روز نان مقدس هم که «درون» نام دارد (در اوستا دره ئونه) می‌آورند و به مردم می‌دهند و علاوه بر این نان دیگری که از روغن کنجد درست می‌شود و نان گرد است و به «سورک» معروف است آماده می‌نمایند. «سورک» مانند نان روغنی است که مسلمانان در جمعه آخر سال درست می‌کنند و مخصوصا در قبرستان می‌برند و به مردم می‌دهند. در این روز معمولا قسمتی از فروردین یشت و همچنین نمازهای دیگر را که به آفرینگان اردا فروش یا فروردینگان و آفرین بزرگان معروف است می‌سرایند. در این جا لازم است یاد آور شویم موبدان و سایر زرتشتیان پیش از خواندن آفرینگان یا قسمتهای دیگر اوستا آداب طهارت به جا می‌آورند یعنی وضو می‌گیرند و دست و صورت می‌شویند که در پهلوی «پادیاب» گفته می‌شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر